Συντελεστές
Σκηνοθεσία Νία Ντα Κόστα
Σενάριο Τζόρνταν Πιλ & Βιν Ρόζενφελντ και Νία Ντα Κόστα
Παραγωγή Ίαν Κούπερ, Βιν Ρόζενφελντ, Τζόρνταν Πιλ
Εκτέλεση Παραγωγής Ντέιβιντ Κερν, Άαρον Λ. Γκίλμπερτ, Τζέισον Κλοθ
Πρωταγωνιστούν Γιάχια Αμπντούλ-Ματίν ΙΙ, Τιγιόνα Πάρις, Νέιθαν Στιούαρτ-Τζάρετ, Κόλμαν Ντομίνγκο
Διάρκεια 85 λεπτά
Περιγραφή
Τόλμα να πεις το όνομά του…
Αυτό το καλοκαίρι, ο βραβευμένος με Όσκαρ® Τζόρνταν Πιλ (Τρέξε!) θέλει να αναστήσει έναν από τους πιο τρομακτικούς αστικούς μύθους που κόσμησαν το σύγχρονο σινεμά τρόμου. Η ταινία βασίζεται στο ομώνυμο φιλμ του 1992, σε σενάριο Μπέρναρντ Ρόουζ, που βασιζόταν στο διήγημα του συγγραφέα Κλάιβ Μπάρκερ με τίτλο “The Forbidden”. Το φθινόπωρο του 1992, η κυκλοφορία του πρώτου Candyman είχε αποτελέσει μια θεμελιώδη στιγμή για το είδος του horror. Για πρώτη φορά, μια ταινία τρόμου είχε έναν μαύρο ηθοποιό σε βασικό χαρακτήρα. Ήταν ένα εμβληματικό κινηματογραφικό «τέρας» που δεν έμοιαζε με τίποτα απ’ όσα είχαν προηγηθεί στη δυτική ποπ κουλτούρα. Ο παραγωγός Τζόρνταν Πιλ ήταν έφηβος τότε και η ταινία του είχε αφήσει έντονο αποτύπωμα, όπως σε ολόκληρη τη νέα γενιά εκείνης της εποχής, η οποία έβλεπε έναν τέτοιο αντιήρωα να κοσμεί την οθόνη αλλά και τους εφιάλτες της.
Στη ραχοκοκκαλιά της ιστορίας, οι άνθρωποι πιστεύουν ότι αν πεις το όνομα του Candyman μπροστά σε έναν καθρέφτη πέντε φορές τότε αυτός θα εμφανιστεί έχοντας ένα απειλητικό γάντζο αντί για χέρι και θα σε σκοτώσει. Οι φρικιαστικοί θάνατοι διαδέχονται ο ένας τον άλλον μέχρι που αποκαλύπτεται η ιστορία προέλευσης πίσω από το μύθο: ένας μαύρος καλλιτέχνης του 19ου αιώνα, ερωτεύτηκε μια νεαρή λευκή γυναίκα την οποία ζωγράφιζε. Για αυτό το έγκλημα, ένας λευκός όχλος τον λιντσάρισε. Του έκοψαν το χέρι, τον άλειψαν με μέλι και του εξαπέλυσαν ένα σμήνος μελισσών πριν τον κάψουν ζωντανό. Οι στάχτες του εξαπλώθηκαν στην περιοχή και το φάντασμά του άρχισε να τρομοκρατεί τους κατοίκους της υποβαθμισμένης περιοχής.
Για πάρα πολλά χρόνια, η περιοχή που βρισκόταν το συγκρότημα Καμπρίνι-Γκριν στο Σικάγο, ζούσε υπό τον τρόμο ενός αστικού μύθου που ταξίδευε από στόμα σε στόμα, σχετικά με έναν υπερφυσικό ψυχοπαθή δολοφόνο που είχε ένα γάντζο στη θέση του χεριού του, ο οποίος εμφανίζονταν σε όσους είχαν το κουράγιο να πουν το όνομά του πέντε φορές συνεχόμενα μπροστά στον καθρέφτη. Στη φετινή εκδοχή, ο μύθος του «Candyman» μετατρέπεται σε μια αλληγορία για τον ρατσισμό και τη φυλετική βία στη σύγχρονη Αμερική. Ο μεταφυσικός τρόμος της παλιάς ταινίας βρίσκει νέα βάση να αναπτυχθεί, αυτή τη φορά μέσα από τους αληθινούς τρόμους της ζωής.
Στη σημερινή εποχή, φυσικά, τίποτα δεν θυμίζει την περιοχή του Καμπρίνι-Γκριν εκείνης της εποχής καθώς όλα τα ανατριχιαστικά κτίρια έχουν γκρεμιστεί. Στην ολοένα αναπτυσσόμενη περιοχή θα μετακομίσει ένα νέο ζευγάρι: ένας εικαστικός καλλιτέχνης (Γιάχια Αμπντούλ-Ματίν) και η διευθύντρια μιας γκαλερί (Τιγιόνα Πάρις). Γύρω από το πολυτελές λοφτ του ζευγαριού, ζουν πλέον ευκατάστατοι millennials. Η καριέρα του ήρωα δεν πηγαίνει και τόσο καλά, όταν θα συναντήσει τυχαία μια παλιά κάτοικο της περιοχής (Κόλμαν Ντομίνγκο) η οποία τον εκθέτει στον τρομακτικό μύθο του Candyman και σε όλα τα καλά πράγματα που το φάντασμα μπορεί προσφέρει στους τολμηρούς.
Η αγωνία του ήρωα να εδραιωθεί στην καλλιτεχνική σκηνή του Σικάγο τον ωθεί σε μια μακάβρια συναλλαγή, με ανταλλάγματα που ανοίγουν τις πύλες σε ένα πολύπλοκο παρελθόν που απειλεί την πνευματική του ισορροπία. Ένα νέο κύμα βίας και τρόμου θα εξαπλωθεί και θα τον φέρνει αντιμέτωπο με το άγνωστο παρελθόν του και με ένα φρικτό πεπρωμένο.
Καθώς οι κινηματογραφιστές ανέπτυσσαν την ιστορία, πήραν μια βασική απόφαση για το ποιος θα ήταν ο Candyman. Η φρικιαστική φιγούρα δεν είναι πλέον μόνο μια υπερφυσική μετενσάρκωση, αλλά κάτι πολύ πιο οδυνηρό, ισχυρό και επικίνδυνο. «Δεν υπάρχει μόνο ένας μαύρος που ήταν ο αποδέκτης της άδικης βίας» σύμφωνα με τον παραγωγό. «Υπήρξε ένας ατέλειωτος κύκλος τρομακτικών βίαιων πράξεων εναντίον μαύρων ανδρών σε αυτήn τη γειτονιά και ο Candyman στη νέα ταινία αποτελεί την ενσάρκωση του πόνου και της οργής αμέτρητων μαύρων ανδρών που έχουν πεθάνει εξαιτίας της λευκής βίας. Αυτή η απόφαση συνέδεσε τον Candyman όχι μόνο με την ιστορία ενός ανθρώπου από το παρελθόν, αλλά με εκατομμύρια ιστορίες στο παρελθόν και το παρόν.
Όπως λέει ο Τζόρνταν Πιλ, «Ο Candyman είναι μια αιώνια φιγούρα. Δεν μπορεί απλώς να είναι μοναδικός. Είναι μια ιδέα και μια ιστορία. Είναι Μπαμπούλας και αυτό σημαίνει ότι ξεπερνάει τα όρια του χρόνου. Θέλαμε να πάρουμε όσα έγιναν στην αρχική ταινία και αυτήn τη φορά να μεταδώσουμε στο θεατή μια αίσθηση επείγουσας ανάγκης και να δείξουμε ότι αυτό το τέρας έχει κρυφτεί κάτω από το χαλί για πολύ καιρό». Ο Τζόρνταν Πιλ δηλώνει χαρακτηριστικά: «Οι ιστορίες που λέμε -και αυτές που δεν λέμε- διαμορφώνουν το πώς βλέπουμε τον κόσμο και τους εαυτούς μας. Οι ιστορίες μπορούν να σώσουν, μπορούν να ενδυναμώσουν, μπορούν να θεραπεύσουν, αλλά μπορούν επίσης να σκοτώσουν όταν η αλήθεια παραμορφώνεται. Ο Candyman είναι η εφιαλτική εκδήλωση της συλλογικής αφήγησης. Από σκόρπιες αφηγήσεις, από μεγενθύνσεις και από παραπληροφόρηση ξεκινούν όλοι οι αστικοί μύθοι. Με τον ίδιο τρόπο δημιουργούνται και οι ρατσιστικές ιδέες που συχνά υποκινούν τον πραγματικό κύκλο της βίας στη ζωή. Οι αστικοί θρύλοι μπορούν επίσης να αποκαλύψουν ανεξερεύνητες αλήθειες για έναν τόπο και έναν πολιτισμό σε μια δεδομένη στιγμή. Σε ένα επίπεδο, οι αστικοί θρύλοι είναι εδώ για να μας φρικάρουν και να απολαύσουμε το συναίσθημα του να φοβόμαστε μαζί με άλλους ανθρώπους. Αλλά αν κοιτάξετε λίγο πιο βαθιά στους αστικούς μύθους, πάντα κάτι λένε για το χρόνο απ’ τον οποίον προέρχονται και για τους ανθρώπους που θρέψανε αυτές τις ιστορίες. Δε νομίζω ότι πρέπει να κοιτάξετε πολύ βαθιά για να καταλάβετε γιατί κοιτάζοντας σε έναν καθρέφτη και λέγοντας τη λέξη "Candyman" πέντε φορές είναι τόσο τρομακτικό και οδυνηρό. Φυσικά, είναι τρομακτικό ότι ένας δαίμονας θα μπορούσε να βγει έξω, αλλά κοιτάξτε τα μάτια σας και πείτε: ποιος είναι ο δαίμονας μέσα μου;».
Η κινηματογραφική αναβίωση του τρομακτικού αστικού μύθου του «Candyman» ανήκει στην ανερχόμενη Νία ΝταΚόστα (Little Woods) η οποία σκηνοθετεί αυτήν τη σύγχρονη μετενσάρκωση του κλασικού μύθου. Η ΝταΚόστα αυτή τη στιγμή σκηνοθετεί το σίκουελ του Captain Marvel και γίνεται η πρώτη μαύρη γυναίκα που σκηνοθετεί για την Marvel.
Κατερίνα Καράμπελα
.jpg)
