Ο Γιώργος Χριστοδούλου υπηρετεί το θέατρο από τα τέλη του 1960 μέχρι και σήμερα που πρωταγωνιστεί στην παράσταση “ο Φονιάς” στο θέατρο Βικτώρια. Εκεί τον συνάντησα και το πρώτο που αισθάνθηκα όταν τον αντίκρισα στο τέλος της παράστασης, ήταν ένας στιγμιαίος ενδοιασμός, λόγω του ευέξαπτου και σκληρού χαρακτήρα που υποδυόταν, μετά ενθουσιάστηκα γιατί κατάλαβα ότι παρασύρθηκα τόσο πολύ από το ρόλο του στο έργο και αυτό σημαίνει ότι είδα μία καταπληκτική παράσταση!
Αμέσως μετά το χαμόγελο του αντικατοπτριζόταν στα μάτια του, οπότε οι ερωτήσεις έβγαιναν αυθόρμητα.
Κατερίνα Καράμπελα
Κ.Κ. Έχετε μια μακρά παρουσία στο χώρο του θεάτρου αλλά και της τηλεόρασης με μεγάλη επιτυχία, θέλω να σας ρωτήσω κάτι που δεν έχει απόλυτη σχέση με την καλλιτεχνική καταξίωση, αλλά με την δική σας προσωπική πεποίθηση, αισθάνεστε ότι συνέχεια πρέπει να βρίσκετε καλλιτεχνικούς στόχους και σκοπούς που πρέπει να κατακτήσετε;
Γ.Χ. Αυτό που έχω προσπαθήσει στην θεατρική μου διαδρομή είναι ο καλλιτεχνικός δρόμος μου να απορρέει μέσα από τις δικές μου αναζητήσεις και μέσα από τα δικά μου πιστεύω. Οι στόχοι και ο σκοπός ήταν η αλήθεια μου που θα με οδηγούσε σε σωστές και αληθινές θεατρικές διαδρομές χωρίς ποτέ να σκέφτομαι αν η διαδρομή αυτή θα μου αποδώσει κάτι ή θα έχω επωφεληθεί από αυτήν. Ποτέ δεν είχα σκοπό να κατακτήσω κάτι. Αν έβαζα σαν στόχο να κατακτήσω κάτι θα ήταν η προσωπική μου ζωή με τους δικούς μου ανθρώπους. Μετά θα ερχόταν το θέατρο. Ο στόχος και σκοπός στο Φονιά είναι να είμαι συνεπής στον χαρακτήρα που πρόκειται να υποδυθώ με συνέπεια, με σεβασμό και με την αλήθεια μου.
Κ.Κ. Η εμπειρία σας στον χώρο του θεάματος σαν ηθοποιός, σαν σκηνοθέτης αλλά και παραγωγός είναι μεγάλη. Τι θεωρείτε ότι σας εκφράζει απ’ όλα αυτά;
Γ.Χ. Αυτό που θέλω να ξεκαθαρίσω είναι πως στο χώρο του θεάτρου λειτουργώ ως ηθοποιός. Δεν έχω επιδιώξει την ταμπέλα του σκηνοθέτη ούτε του θεατρικού παραγωγού. Είμαι ένας απλός ηθοποιός, ένας απλός εργάτης του θεάτρου που συνεργάζεται με φίλους ηθοποιούς και που αποφασίζουμε μαζί για το τι θέλουμε να κάνουμε και όλοι μαζί ορμάμε στο σανίδι και ξεκινάμε το θεατρικό ταξίδι.
Κ.Κ. Γενικά είστε ένας άνθρωπος χαμηλών τόνων; όταν βγαίνετε από το θέατρο αυτόματα μπορείτε να βγάλετε από πάνω σας τον ρόλο που υποδύεστε;
Γ.Χ. Αυτό που μου έμαθαν οι δάσκαλοι μου είναι πως άλλο το θέατρο και άλλο η ζωή. Όταν σβήσουν τα φώτα, τη λάμψη και τη γοητεία της σκηνής είναι φρόνιμο να την φυλάξουμε καλά για να την συναντήσουμε και πάλι στην σκηνή. Στο δρόμο της ζωής μου αλλά και του θεάτρου πάντα ακολουθώ μικρά μονοπάτια χωρίς πολλά φώτα και φανφάρες. Κάνω αυτό το επάγγελμα, όπως και ο Μαραγκός και ο ηλεκτρολόγος κάνουν το δικό τους. Δεν σημαίνει τίποτα ότι είμαι ηθοποιός. Δεν σημαίνει τίποτα επειδή είμαι ηθοποιός, πως πρέπει όλοι να με υπηρετούν. Γιατί υπάρχει και αυτή η νοοτροπία. Όλα τα επαγγέλματα είναι αξιοσέβαστα φτάνει να τα υπηρετούμε με αλήθεια και σεβασμό. Από κει και πέρα κάτω από τη σκηνή είμαι ένας απλός άνθρωπος, ένας απλός ηθοποιός.
Κ.Κ. Θα μπορούσατε να χαρακτηρίσετε το θέατρο ένα μικρό πανεπιστήμιο;
Γ.Χ. Η αίσθηση που έχω είναι πως το θέατρο δεν είναι μικρό πανεπιστήμιο αλλά είναι μεγάλο πανεπιστήμιο. Σου δίνει ατελείωτα εφόδια για την προσωπική σου ζωή. Γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος, αν βέβαια αυτό επιδιώκεις. Η αλλαγή των χαρακτήρων σε κάθε έργο, σου προσθέτουν στην βιβλιοθήκη της προσωπική ζωής σου τέτοιες εμπειρίες που είναι σαν να έχεις βγάλει δέκα μεγάλα πανεπιστήμια.
Κ.Κ. Είδα μία εξαιρετική παράσταση “Ο φονιάς”, Παρακολούθησα ένα θεατρικό σενάριο να παίρνει σάρκα και οστά σαν έναν άρτιο ζωντανό οργανισμό, που μεταφέρει στο θεατή δυνατά συναισθήματα όπως εκδίκηση, ψυχικά παιδικά τραύματα, σκληρή πραγματικότητα και όλα αυτά υποκινούμενα από κρυμμένα μυστικά. Μιλήστε μου για τους συντελεστές της;
Γ.Χ. Η μπαγκέτα της σκηνοθεσίας ήταν στα χέρια του Γιάννη Διαμαντόπουλου. Αυτό από την αρχή ήταν μεγάλη εγγύηση και μεγάλη σιγουριά. Ο Γιάννης Διαμαντόπουλος είναι θεατράνθρωπος. Είναι ο σκηνοθέτης που δε μιλάει πολύ. Όμως οι συγκεκριμένες υποδείξεις που θα σου κάνει, αν έχεις θεατρικό επαγγελματισμό και αγάπη για τη δουλειά σου φτάνουν για να τις βάλεις στο σακούλι σου να τις δουλέψεις και την άλλη μέρα να βρεθείς πάνω στη σκηνή και να τις ολοκληρώσεις. Και να περιμένεις για καινούργιες υποδείξεις που στο σύνολό τους θα σε βοηθήσουν να ζωντανέψεις τον χαρακτήρα που θα υποδυθείς. Είμαστε πολλοί τυχεροί που σκηνοθέτης της παράστασης είναι ο Γιάννης Διαμαντόπουλος. Τον ευχαριστώ μέσα από την ψυχή μου.
Διονύσης Τσακνής. Με την μουσική του έδωσε τέτοια δύναμη στο έργο που πραγματικά όπως σε κάθε του δημιουργική μουσική σύνθεση έτσι και στον “Φονιά” έχει ξεπεράσει τον εαυτό του. Διονύση όλοι μας ένα μεγάλο ευχαριστώ. Τέσσερις φίλοι ηθοποιοί που συναντηθήκαμε και αποφασίσαμε να κάνουμε όλοι μαζί αυτό το ταξίδι. Τέσσερις φίλοι ηθοποιοί που η θεατρική διαδρομή μας έχει αποδείξει το πώς σεβόμαστε το λειτούργημα αυτό και το πως κατεβαίνουνε στην θεατρική αρένα χωρίς δεύτερες και τρίτες σκέψεις. Τζώνης Θεοδωρίδης, Λουκία Παπαδάκη, Αντώνης Αλεξίου. Ηθοποιοί με ταμπεραμέντο, ψυχικές δυνάμεις και συνέπεια.
Χρόνια συνεργάτης δίπλα μου η σκηνογράφος Δέσποινα Βολίδη. Πολλά τα χρόνια που πατάμε την ίδια σκηνή. Συνεργάτης, φίλη και πάνω απ’ όλα άνθρωπος με αξίες, έχει κάνει τα σκηνικά και τα κοστούμια. Το ταλέντο της η ανθρωπιά της είναι μακράν από πολλούς. Χαίρομαι επίσης που είναι και Αλεξανδρινή συμπατριώτισσα. Μια που κι εγώ είμαι από την Αίγυπτο. Κάποια στιγμή συναντηθήκαμε γνωριστήκαμε αγαπηθήκαμε και από τότε σε κάθε θεατρική μας εξόρμηση είμαστε μαζί. Δέσποινα έχεις τον σεβασμό μου και ένα μεγάλο ευχαριστώ. Άλλοι δύο συνεργάτες που η κολόνια αυτή κρατάει χρόνια. Ο Σπύρος Κάρδαρης που έχει την ευθύνη του φωτισμού της παράστασης και ο Κώστας Ματσιούλας που έχει την ευθύνη του ήχου. Χρόνια συνεργάτες. Χρόνια δίπλα μου, αντιμετωπίζουν όλες τις δυσκολίες που τους βάζουμε με κέφι. Βέβαια ακούμε που και που τα σχολιανά μας αλλά πάντα με αγάπη. Αφήνω για το τέλος τον άνθρωπο που στηρίζει το θέατρο Βικτώρια. Που είναι ο ακρογωνιαίος λίθος του. Είναι η βοηθός σκηνοθέτη Ράνια Μαργαρώνη. Ένας δικός μου άνθρωπος που η αγάπη, η δύναμη και το ταμπεραμέντο της για το θέατρο, και πάνω απ’ όλα η ηθική της στήριξαν το θέατρο Βικτώρια από τη πρώτη στιγμή που ήρθε στα χέρια μας. Παρέα μαζί το ξανά-ζωντανέψαμε και πάντα δίπλα μου χαμογελαστή και ακούραστη σε κάθε ιδιοτροπία μου. Ράνια πολλά τα ευχαριστώ μου..
Κ.Κ. Σας ευχαριστώ πολύ!
Βιογαφικό Γιώργου Χριστοδούλου
Γεννήθηκε στο Κάιρο της Αιγύπτου και αποφοίτησε από τη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου.
Ξεκίνησε τη θεατρική του πορεία στα τέλη της δεκαετίας του 1960 στην παράσταση 40 καράτια παίζοντας μαζί με την Έλλη Λαμπέτη. Εμφανίστηκε για πρώτη φορά στον κινηματογράφο το 1971 με ένα μικρό ρόλο στην ταινία Καυτά, ψυχρά κι ανάποδα. Ακολούθησαν οι ταινίες Ερωτομανείς και Οι σατανάδες της νύχτας την επόμενη χρονιά. Στην τηλεόραση έκανε το ντεμπούτο του τη σεζόν 1972-1973 στη σειρά Στα δίκτυα του τρόμου. Ακολούθησαν οι πρωταγωνιστικοί του ρόλοι στις κινηματογραφικές ταινίες “Λεσβιακός Αύγουστος”, “Το σφάλμα”, “Ο ιός μου ο Στέφανος”, “Η Δαιμονισμένη”, “Επικίνδυνη νύχτα” και άλλες ταινίες τη δεκαετία του 1970 ενώ την περίοδο 1977-1978 εμφανίστηκε στη δημοφιλή σειρά “Οι Πανθέοι” στο ρόλο του Θωμά. Τη δεκαετία του 1980 συνέχισε την πορεία του σε θέατρο και τηλεόραση ενώ την ίδια περίοδο έλαβε μέρος σε τέσσερις βιντεοταινίες. Το 1991 ξεκίνησε να παίζει στην καθημερινή τηλεοπτική σειρά “Η Λάμψη” του Νίκου Φώσκολου. Κατά την πρώτη σεζόν της σειράς υποδυόταν έναν σοφέρ της έπαυλης ενώ από τον δεύτερο μέχρι τον τρίτο κύκλο της σειράς είχε διπλό πρωταγωνιστικό ρόλο υποδυόμενος δύο αδερφούς έναν παππά και τον Άνγκελ Ντόρφ. Αποχώρησε από τη σειρά του 1994 ενώ τη σεζόν 1994-1995 πρωταγωνίστησε στην καθημερινή σειρά του Mega Channel “Χαραυγή”. Ακολούθησε η δραματική σειρά του Νίκου Φώσκολου “Εις Θάνατο τη σεζόν” 1996-1997. Τη σεζόν 1999-2000 έλαβε μέρος στη σειρά …ύστερα ήρθαν οι μέλισσες ενώ την ίδια σεζόν άρχισε να εμφανίζεται στην καθημερινή σειράΓια μια θέση στον ήλιο μέχρι και το 2002. Ακολούθησε ένας ρόλος στο πρωταγωνιστικό καστ της καθημερινής σειράς “ΑπαγορευμένηΑγάπη” στο Mega Channel από το 2004 μέχρι το 2006. Το 2007 συμμετείχε στην ιστορική ταινία του Γιάννη Σμαραγδή “El Greco”. Τη σεζόν 2012-2013 επέστρεψε τηλεοπτικά με το ρόλο του υπουργού Θοδωρή Λαδόπουλου στο δεύτερο κύκλο της κωμικής σειράς “Πίσω στο Σπίτι”.
Τα τελευταία χρόνια συνεχίζει να εργάζεται στο θέατρο ως ηθοποιός, συγγραφέας και παραγωγός.
Κατερίνα Καράμπελα
.jpg)
